گلعلعلی بابایی نویسنده و پژوهشگر ادبیات پایداری به بهانه سالگرد ربایش حاج احمد متوسلیان یادداشتی را منتشر کرد.

فرزندان این زن به شهادت رسیدند تا روز جزا خون‌شان گواهی باشد بر خلوص پدر و مادری که همه چیزشان را گذاشتند برای پروردگارشان.

«شهید کمال قزل کایا» یکی از شهدای ترکیه‌ای هشت سال دفاع مقدس است که مزار او در گلزار شهدای بهشت زهرا واقع در تهران است.

گلزار بهشت زهرای تهران موزه درخشان ترین عصر ایران است که آثارش به ساد‌ه‌ترین شکلی نگه داری می شود.

برادر شهید «عباس کارگری» گفت: یک‌بار برای توپ‌بازی رفتیم بالای پشت بام، من در دروازه بودم که عباس توپ را به سمتم شوت کرد تا گل بزند، یک لحظه دیدم عباس و توپ نیستند، هر دو به حیاط افتاده بودند، با اینکه از ارتفاع چند متری افتاده بود، ولی اتفاقی برایش نیفتاد؛ نگاهش که کردم دیدم بلند شده و لباسش را می‌تکاند، انگار که هیچ اتفاقی نیفتاده.

آخرین تصویر شهید مجتبی اکبری‌نسب لحظاتی بعد از شهادتش در چهارم آبان بر روی قله‌ای در منطقه سردشت گرفته شد.

مادر شهید مظفری گفت: فرشید نوجوانی کم‌سن بود که برای حضور در جبهه بی‌تابی می‌کرد؛ اما سن کم، مانع ثبت‌نام وی می‌شد. تصمیم خود را گرفتم، به پایگاه بسیج رفتم و به هر طریقی بود نام فرزندم را به لیست رزمندگان اضافه کردم، لباس رزم او را پوشاندم و وی را رهسپار جبهه کردم.

مادر شهید رضا برزگر یکی از مادرهایی است که ساعات و روزهای بسیاری را در کنار مزار پسر کوچکش در گلزار شهدای تهران می‌گذراند.

نمی‌دانم این عکس از کجا آمده‌بود داخل ماشین من! رویش نوشته‌بود: «شهید احمد پلارک». همسرم در اینترنت جست‌وجو کرد و با داستان این شهید آشنا شدیم؛ اینکه مزارش همیشه بوی عطر می‌دهد. خلاصه، به اینجا کشانده‌شدیم؛ این را می‌فهمم. وگرنه، ما ظهر چهارشنبه اینجا چه می‌کنیم…

اینجا همه فرزند روح‌الله هستند. خیلی‌ها همین که وارد قطعه شهدا می‌شوند به رسم ادب سر و سراغ از قطعه سرداران بی‌پلاک را می‌گیرند؛ ردیف‌هایی که حالا بیش‌تر از سی سال است آرامستان شهدای بی‌نام و نشان شده است.