برادر شهید «عباس کارگری» گفت: یک‌بار برای توپ‌بازی رفتیم بالای پشت بام، من در دروازه بودم که عباس توپ را به سمتم شوت کرد تا گل بزند، یک لحظه دیدم عباس و توپ نیستند، هر دو به حیاط افتاده بودند، با اینکه از ارتفاع چند متری افتاده بود، ولی اتفاقی برایش نیفتاد؛ نگاهش که کردم دیدم بلند شده و لباسش را می‌تکاند، انگار که هیچ اتفاقی نیفتاده.

آخرین تصویر شهید مجتبی اکبری‌نسب لحظاتی بعد از شهادتش در چهارم آبان بر روی قله‌ای در منطقه سردشت گرفته شد.

مادر شهید مظفری گفت: فرشید نوجوانی کم‌سن بود که برای حضور در جبهه بی‌تابی می‌کرد؛ اما سن کم، مانع ثبت‌نام وی می‌شد. تصمیم خود را گرفتم، به پایگاه بسیج رفتم و به هر طریقی بود نام فرزندم را به لیست رزمندگان اضافه کردم، لباس رزم او را پوشاندم و وی را رهسپار جبهه کردم.

مادر شهید رضا برزگر یکی از مادرهایی است که ساعات و روزهای بسیاری را در کنار مزار پسر کوچکش در گلزار شهدای تهران می‌گذراند.

نمی‌دانم این عکس از کجا آمده‌بود داخل ماشین من! رویش نوشته‌بود: «شهید احمد پلارک». همسرم در اینترنت جست‌وجو کرد و با داستان این شهید آشنا شدیم؛ اینکه مزارش همیشه بوی عطر می‌دهد. خلاصه، به اینجا کشانده‌شدیم؛ این را می‌فهمم. وگرنه، ما ظهر چهارشنبه اینجا چه می‌کنیم…

اینجا همه فرزند روح‌الله هستند. خیلی‌ها همین که وارد قطعه شهدا می‌شوند به رسم ادب سر و سراغ از قطعه سرداران بی‌پلاک را می‌گیرند؛ ردیف‌هایی که حالا بیش‌تر از سی سال است آرامستان شهدای بی‌نام و نشان شده است.

غم و شادی بسیجی‌ها و پاسدار‌ها غم و شادی حاج احمد غلامی بود، همیشه در هر ماموریتی همه هم و غمش را می‌گذاشت که تلفات حداقل باشد.

مادر شهیدان «رحیمی‌خرسند» گفت: یک روز به نماز جمعه رفتم، در آنجا برای اعزام به جبهه ثبت نام می‌کردند. به خانه آمدم و جریان را برای رضا تعریف کردم. رضا رفت و ثبت نام کرد.

هنگامی که روحیه شهادت‌طلبی در خانواده‌ای حاکم شود، فرق نمی‌کند در چه زمانه و دوره‌ای متولد شوید. تفاوتی نمی‌کند در کدام جغرافیا زیست می‌کنید و شرایط روز جامعه و کشورتان چه چیزی را طلب می‌کند…

داستان کوتاهی از زندگی یک خبرنگار تخریبچی که پر کشید.